Baantjer
Op 6 mei 2002 ben ik begonnen bij de Amsterdamse politie. Op 3 hoog achter in de Warmoesstraat, ik voelde me net Baantjer! Alhoewel, mijn werk was wel iets anders. Disciplinaire besluiten schrijven voor collega’s die zich hadden misdragen. Een ander soort boeven vangen.
Weer terug
Als Rotterdammer vond ik het een fantastisch avontuur om elke dag te werken op deze unieke locatie. Kort daarna verhuisden alle juristen naar het Hoofdbureau aan de Elandsgracht. Vele jaren later, na heel veel omzwervingen en avonturen op straat ben ik nu weer terug aan het Hoofdbureau. Als projectleider verzuim mag ik processen op gang helpen, de boel aanjagen. Verzuim is iets enorms, het is complex, bestaat al lang en is een lastig te bestrijden monster. En ik mag hier een rol in spelen, hoe mooi is dat. Deze keer om collega’s juist te helpen, het liefst preventief. Terug op het honk, de cirkel is rond.
Zorgen
In ruim 17 jaar heb ik nooit gedacht dat ik tot mijn pensioen bij de politie zou werken. Alleen de gedachte al…daar krijg ik het benauwd van. Het Baantjer-gevoel was van korte duur. In al die jaren heb ik zoveel mooie, maar ook minder mooie dingen gezien en meegemaakt. Wat me de laatste jaren vooral raakt, is de druk die er op de collega’s ligt en wat de gevolgen hiervan kunnen zijn. Stress, burn-out, ptss. Hier maak ik me wel zorgen over.
Innerlijke kracht
Als ik maar iets heel kleins voor ze kan betekenen, via mijn huidige werkzaamheden of via yoga, dan geeft dat voldoening. Maar is dat genoeg? Sinds een jaar of 5 heb ik het gevoel, dat er veel meer in me zit. Een innerlijke kracht die ik niet kwijt kan in deze organisatie. Talenten, die ik op dit moment onvoldoende benut.
Leven
En dat is zonde…doodzonde! Dit leven is te kort om niet maximaal te genieten. Ik zie helaas te veel (jonge!) mensen om me heen wegvallen. Hoe triest ook, elke keer weer zet dit me met beide benen op de grond. En realiseer ik me… ik ben toch knettergek om te blijven waar ik nu ben. Kwaliteit van leven, gezond zijn is superbelangrijk.
Stap 1
Stap 1 was me in te schrijven bij de Kamer van Koophandel. Dat is bijna 3 jaar geleden. Kleine stappen, groots dromen. En nee, ik wil geen eigen yogastudio. geen gedoe met huur en personeel. Mijn missie is mensen te behoeden voor stress, ze beter en fit te maken en te behouden. Door yoga, door mijn persoonlijke verhaal te vertellen, door te inspireren. Hoe diep je ook in dat stinkende moeras van verdriet zit, er is altijd de mogelijkheid om eruit te komen. De keuze is aan jou. Wil je nu leven of de rest van je tijd verdoen door te sikkeneuren? Dat laatste is zonde van je tijd. Jij verdient beter.
Stap 2
Mijn cirkel is rond. En wat dan? Blijven zitten waar ik nu ben?
Nee. Stap 2 is volledig voor mezelf kiezen. “Nee” zeggen tegen de politie, is “ja” zeggen tegen mezelf. “Ja” zeggen tegen mijn droom: vrijheid, niet(s) meer moeten. Klussen kiezen die ik wil. Geen gehaast. Volledige verantwoordelijkheid aan mezelf afleggen. “Ja” zeggen tegen De YogaZaak.
Eng
Is dat eng? Natuurlijk! Doodeng! Al die jaren leef ik op zekerheid. De zekerheid dat ik elke maand salaris krijg, iets extra’s voor de zomer en de kerst, een vaste baan, altijd je hypotheek kunnen betalen. Hoe werkt dat dan, als dat wegvalt? Misschien volgt er wel een periode van onzekerheid, geen klussen, geen inkomsten.
Doen
Maar, angst houdt tegen. En dat is zonde.
Mijn droom van een vrijer en gelukkiger leven, met werk waar ik echt zelf voor kies en meer tijd heb voor gezin en vakantie, die droom geeft de doorslag. Om het wel te doen! En mijn hart te volgen. Met volledig vertrouwen in mezelf en in de toekomst.
Dream it. Believe it. Achieve it.
Namaste.