De eerste 100 dagen in de zorg heb ik niet gered. Niet eerder nam ik zo’n radicaal besluit na korte tijd te stoppen.
Waarschuwing! Deze blog bevat veel inkoppers, oneliners en vanzelfsprekendheden. Maar toch altijd goed om ze te herhalen. Het kan zomaar inspirerend zijn. Of misschien is het wel een eyeopener?
Overstap
Wat eraan voorafging. Waarom was ik ook alweer overgestapt naar de zorg? Na bijna twintig jaar politie, waarvan de laatste vijf jaar ook nog zzp, durfde ik ein-de-lijk de stap te maken. Kiezen voor het volgen van mijn hart, doen wat ik het allerliefste doe en waar ik goed in ben: anderen met stress helpen zich meer ontspannen te voelen door mijn yoga, meditatie, massage etc. Na jaren vastigheid en zekerheid van salaris had ik de moed om de knoop door te hakken en te gáán voor mijn zelfstandigheid, voor mijn bedrijf De YogaZaak. Althans, dat leek zo.
December 2021 brak lichte paniek uit. Durfde ik dit echt? Een oerangst kwam naar boven: Kon ik dit wel? Ging het mij lukken om met mijn bedrijf mijn gezin te onderhouden en mijn hypotheek te betalen? Stiekem toch maar even kijken welke vacatures er waren. Tevens benieuwd wat mijn marktwaarde was. De zorg leek me wel wat, hier ging het ook om dienstbaarheid en hulpverlening. Mensen helpen, liefdevol en dankbaar werk. Ondanks het ontbreken van enige medische achtergrond was mijn leidinggevende ervaring in een maatschappelijk betrokken organisatie een groot pluspunt. Ik werd aangenomen en begon half februari als teammanager in de ouderenzorg. Mensenwerk dat voldoening gaf. En dit kon parttime! Goed te combineren met bedrijf en alleenstaand moederschap (mijn partner is een half jaar in de VS).
Te mooi om waar te zijn
Theoretisch klinkt de combinatie goed, de praktijk was natuurlijk anders. 27 uur per week managen in de zorg voelt en is meer dan fulltime. Deze verantwoordelijke baan in combinatie met de zorg voor India (9) zag er zo uit: rennen van hot naar her, continue haasten om noch het werk noch India tekort te doen, het eigen maken van allerlei nieuwigheden: systemen, termen, collega’s, cultuur, gebruiken en veel meer.
Eat-work-sleap-repeat, dat was het. Vermoeidheid nam al snel te overhand. Kortaf zijn en snauwen naar India. Nergens fatsoenlijk tijd en rust voor hebben. Alles bij elkaar kostte het me veel energie en leverde het alleen maar stress op. En de combinatie met mijn bedrijf? Niet te doen. Geen focus. Ik roep altijd “practice what you preach” maar was zelf een uitermate slecht voorbeeld. Hoe kon ik anderen helpen te ontspannen terwijl ik zelf enorm gespannen en gehaast was?
Hoe zat het ook alweer? Doen wat je het allerliefste doet? Daar had ik toch eerder voor gekozen?
En nu dan?
Dit voelde niet goed. Stoppen was voor mij géén optie. Ik kon toch niet zomaar de stekker eruit trekken? Ik ben een doorzetter, volhouder en laat me niet kennen. Opgevoed met “afmaken waar je aan begonnen bent”. Loyaal naar mijn mede-teammanager met wie ik het goed kon vinden. Mijn kracht zette ik in: aandacht, betrokkenheid en er zíjn voor het zorgpersoneel met wie ik steeds meer een band opbouwde. Van betekenis kunnen zijn voor ouderen in de laatste fase van hun leven, hoe bijzonder is dat.
En toch zat het me niet lekker. “Maar Karin, je kunt toch gewoon stoppen?” zei een yogaklant tegen mij nadat ik dit met mijn woensdag-yogagroep had gedeeld. Na vele appjes, gedachten en een coachend gesprek kwam ik in actie. Diep in mijn hart wist en voelde ik dat ik mijn werk moest loslaten. Dagenlang wikken en wegen. Wat leverde het werk mij op? Wat heb ik nodig? Kan ik het redden zonder mijn maandelijkse doping (salaris)? Gaat mijn omzet voldoende groeien?
Knoop doorgehakt
Ik heb de knoop doorgehakt en besloten om na korte tijd te stoppen. Een voor mij radicale beslissing. Dit had ik nooit eerder gedaan! Ik ben juist van de langdurige relaties (vriendschappen, 20 jaar politie) en nu had ik het nog geen 100 dagen volgehouden. Trouwens, waarom verantwoord ik me eigenlijk en voor wie?
Nu moest ik het nog vertellen aan mijn collega’s. Een dubbel gevoel, zowel voor mij als voor hun. Reacties als “jammer maar begrijpelijk” en “Je moet altijd voor jezelf zorgen. Altijd.” Zo is het natuurlijk. “Moedig” en “inspirerend”. Beter de pleister en nu aftrekken dan over een half jaar, dan zijn we nog meer gehecht aan elkaar. Ik had dit kunnen weten natuurlijk, Boeddha benoemt dit juist in de Vier Edele Waarheden. Kort gezegd: het leven is lijden en dat komt onder andere doordat we gehecht zijn (aan goede en slechte dingen, mensen, situaties etc etc). Gelukkig is hervoor een oplossing: leren om niet of minder gehecht te zijn.
Geen spijt
De eerste 100 dagen heb ik niet gered, het waren er 91 om precies te zijn. Ik heb geen spijt van mijn korte avontuur in de zorg. Problemen, obstakels, tegenvallers komen op je levenspad om je iets te leren. Werken in de zorg was kennelijk mijn leermoment. Deze periode dwong mij te ervaren wat de gevolgen waren van het (alweer) hebben van een vaste, verantwoordelijke baan. Tevens heb ik ervaren wat ik wél nodig had en dat ik een keuze moest maken. Bijsturen na een “verkeerde” keuze kan altijd. Veel beter dan helemaal geen keuze maken. Ik had deze periode nodig om in te zien dat ik nu echt voor mijn bedrijf moet gaan, geen excuses meer.
Comfortzone
Waarom was het nou zo moeilijk om op te geven? Gewend zijn aan zekerheid, vasthouden aan bekende patronen, comfort. Waarden meegekregen in mijn jeugd, zorgen voor stabiliteit. Doen waarvoor je bent opgeleid. Dat is een interessante, ik ben namelijk óók opgeleid tot yogadocent (en coach en masseur) en niet alleen voor jurist of politiekundig bachelor.
Het was mijn reptielenbrein, dat gevaar zag in het opgeven van die zekerheid, de angst die volgt, de onzekerheid die daarvoor in de plaats komt. Mijn reptielenbrein zorgt ervoor dat alles bij het oude blijft en dat wil ik niet meer.
Mijn bedrijf, het ondernemen an sich, is uit mijn comfortzone. Ondernemerschap heb ik van niemand meegekregen en is een grote ontdekkingsreis. Ik ben degene die mijzelf zekerheid geeft, mijn (natuurlijke) talenten zoals mijn rust en authenticiteit (is dat eigenlijk een talent?) zijn er altijd en zet ik in voor mijn healthy & happy life. En dat laatste gun ik iedereen.
Alles dat werkelijk groots en inspirerend is,
is gecreëerd door een individu
dat kon werken in vrijheid.
(Albert Einstein)
Verder met Mijn Missie
Vanaf half mei ben ik los, bevrijd van vastigheid. Dat laatste voelt wel lekker, zelf de spelregels bepalen. Dan starten de 100 dagen als zelfstandige, maar dan écht. Het voelt goed om te kiezen voor mijn Missie: anderen helpen ook een healthy & happy life te krijgen. Meer vitaliteit, meer balans en minder stress. Anderen helpen met mijn diensten, mijn talent om yoga te vertalen naar het Westen. Als je mijn lessen nu al volgt dan weet je dat yoga niets te maken heeft met lenigheid, dan weet je dat yoga je met beide benen op de grond houdt en dat je steeds meer in verbinding komt met jezelf. En dat je er flexibeler van wordt en het goed is voor blessures, das mooi meegenomen. Eerder heb ik hierover verteld bij de Ted X Politie. Mijn Ted Talk kun je hier zien.
Als mijn geest het kan bedenken
en mijn hart het kan geloven
dan weet ik dat ik het kan bereiken.
(Jesse Jackson)
Ter inspiratie
Tot slot ter inspiratie een paar van mijn leermomenten:
- kies voor jezelf, altijd
- practice what you preach
- energiegevers hebben voorrang
- geluk gaat voor. Het is jouw taak om jezelf gelukkig te maken
- een betere, ontspannen wereld begint bij jezelf
- wees dankbaar voor een goede basis (voor mij: NL recht, Politieacademie) en van daaruit ga je weer verder
- het leven is te kort om niet te doen wat je het allerliefste wilt
- je bent nooit te oud om een radicale verandering te maken
- “Het is nooit te laat om te worden, wat je had kunnen zijn” (George Elliot)
- stoppen is ook een optie
- maak die beslissing … NU
- dit is jouw leven. Alleen jij bent verantwoordelijk voor de beslissing die jij neemt
- hoe langer je wacht, hoe meer kansen je laat liggen
- ben moedig. Het meervoud van lef is leven.
Mocht je overwegen om ook ontslag of een andere radicale beslissing te nemen, lees dan het volgende hardop:
Ik neem ontslag want … dit wil ik écht. Ik durf te kiezen voor verandering en verlaat mijn comfortzone. Ik neem die stap en kies voor mijn passie, mijn missie. Ik kies voor geluk.
Alles komt goed, echt waar.
Namaste.