Author: Karin Weinberg

De eerste 100 dagen in de zorg heb ik niet gered. Niet eerder nam ik zo’n radicaal besluit na korte tijd te stoppen. 

Waarschuwing! Deze blog bevat veel inkoppers, oneliners en vanzelfsprekendheden. Maar toch altijd goed om ze te herhalen. Het kan zomaar inspirerend zijn. Of misschien is het wel een eyeopener?

Overstap

Wat eraan voorafging. Waarom was ik ook alweer overgestapt naar de zorg? Na bijna twintig jaar politie, waarvan de laatste vijf jaar ook nog zzp, durfde ik ein-de-lijk de stap te maken. Kiezen voor het volgen van mijn hart, doen wat ik het allerliefste doe en waar ik goed in ben: anderen met stress helpen zich meer ontspannen te voelen door mijn yoga, meditatie, massage etc. Na jaren vastigheid en zekerheid van salaris had ik de moed om de knoop door te hakken en te gáán voor mijn zelfstandigheid, voor mijn bedrijf De YogaZaak. Althans, dat leek zo. 

December 2021 brak lichte paniek uit. Durfde ik dit echt? Een oerangst kwam naar boven: Kon ik dit wel? Ging het mij lukken om met mijn bedrijf mijn gezin te onderhouden en mijn hypotheek te betalen? Stiekem toch maar even kijken welke vacatures er waren. Tevens benieuwd wat mijn marktwaarde was. De zorg leek me wel wat, hier ging het ook om dienstbaarheid en hulpverlening. Mensen helpen, liefdevol en dankbaar werk. Ondanks het ontbreken van enige medische achtergrond was mijn leidinggevende ervaring in een maatschappelijk betrokken organisatie een groot pluspunt. Ik werd aangenomen en begon half februari als teammanager in de ouderenzorg. Mensenwerk dat voldoening gaf. En dit kon parttime! Goed te combineren met bedrijf en alleenstaand moederschap (mijn partner is een half jaar in de VS). 

Te mooi om waar te zijn

Theoretisch klinkt de combinatie goed, de praktijk was natuurlijk anders. 27 uur per week managen in de zorg voelt en is meer dan fulltime. Deze verantwoordelijke baan in combinatie met de zorg voor India (9) zag er zo uit: rennen van hot naar her, continue haasten om noch het werk noch India tekort te doen, het eigen maken van allerlei nieuwigheden: systemen, termen, collega’s, cultuur, gebruiken en veel meer.

Eat-work-sleap-repeat, dat was het. Vermoeidheid nam al snel te overhand. Kortaf zijn en snauwen naar India. Nergens fatsoenlijk tijd en rust voor hebben. Alles bij elkaar kostte het me veel energie en leverde het alleen maar stress op. En de combinatie met mijn bedrijf? Niet te doen. Geen focus. Ik roep altijd “practice what you preach” maar was zelf een uitermate slecht voorbeeld. Hoe kon ik anderen helpen te ontspannen terwijl ik zelf enorm gespannen en gehaast was? 

Hoe zat het ook alweer? Doen wat je het allerliefste doet? Daar had ik toch eerder voor gekozen?

En nu dan?

Dit voelde niet goed. Stoppen was voor mij géén optie. Ik kon toch niet zomaar de stekker eruit trekken? Ik ben een doorzetter, volhouder en laat me niet kennen. Opgevoed met “afmaken waar je aan begonnen bent”. Loyaal naar mijn mede-teammanager met wie ik het goed kon vinden. Mijn kracht zette ik in: aandacht, betrokkenheid en er zíjn voor het zorgpersoneel met wie ik steeds meer een band opbouwde. Van betekenis kunnen zijn voor ouderen in de laatste fase van hun leven, hoe bijzonder is dat.

En toch zat het me niet lekker. “Maar Karin, je kunt toch gewoon stoppen?” zei een yogaklant tegen mij nadat ik dit met mijn woensdag-yogagroep had gedeeld. Na vele appjes, gedachten en een coachend gesprek kwam ik in actie. Diep in mijn hart wist en voelde ik dat ik mijn werk moest loslaten. Dagenlang wikken en wegen. Wat leverde het werk mij op? Wat heb ik nodig? Kan ik het redden zonder mijn maandelijkse doping (salaris)? Gaat mijn omzet voldoende groeien?

Knoop doorgehakt

Ik heb de knoop doorgehakt en besloten om na korte tijd te stoppen. Een voor mij radicale beslissing. Dit had ik nooit eerder gedaan! Ik ben juist van de langdurige relaties (vriendschappen, 20 jaar politie) en nu had ik het nog geen 100 dagen volgehouden. Trouwens, waarom verantwoord ik me eigenlijk en voor wie?

Nu moest ik het nog vertellen aan mijn collega’s. Een dubbel gevoel, zowel voor mij als voor hun. Reacties als “jammer maar begrijpelijk” en “Je moet altijd voor jezelf zorgen. Altijd.” Zo is het natuurlijk. “Moedig” en “inspirerend”. Beter de pleister en nu aftrekken dan over een half jaar, dan zijn we nog meer gehecht aan elkaar. Ik had dit kunnen weten natuurlijk, Boeddha benoemt dit juist in de Vier Edele Waarheden. Kort gezegd: het leven is lijden en dat komt onder andere doordat we gehecht zijn (aan goede en slechte dingen, mensen, situaties etc etc). Gelukkig is hervoor een oplossing: leren om niet of minder gehecht te zijn.

Geen spijt

De eerste 100 dagen heb ik niet gered, het waren er 91 om precies te zijn. Ik heb geen spijt van mijn korte avontuur in de zorg. Problemen, obstakels, tegenvallers komen op je levenspad om je iets te leren. Werken in de zorg was kennelijk mijn leermoment. Deze periode dwong mij te ervaren wat de gevolgen waren van het (alweer) hebben van een vaste, verantwoordelijke baan. Tevens heb ik ervaren wat ik wél nodig had en dat ik een keuze moest maken. Bijsturen na een “verkeerde” keuze kan altijd. Veel beter dan helemaal geen keuze maken. Ik had deze periode nodig om in te zien dat ik nu echt voor mijn bedrijf moet gaan, geen excuses meer.

Comfortzone

Waarom was het nou zo moeilijk om op te geven? Gewend zijn aan zekerheid, vasthouden aan bekende patronen, comfort. Waarden meegekregen in mijn jeugd, zorgen voor stabiliteit. Doen waarvoor je bent opgeleid. Dat is een interessante, ik ben namelijk óók opgeleid tot yogadocent (en coach en masseur) en niet alleen voor jurist of politiekundig bachelor.

Het was mijn reptielenbrein, dat gevaar zag in het opgeven van die zekerheid, de angst die volgt, de onzekerheid die daarvoor in de plaats komt. Mijn reptielenbrein zorgt ervoor dat alles bij het oude blijft en dat wil ik niet meer. 

Mijn bedrijf, het ondernemen an sich, is uit mijn comfortzone. Ondernemerschap heb ik van niemand meegekregen en is een grote ontdekkingsreis. Ik ben degene die mijzelf zekerheid geeft, mijn (natuurlijke) talenten zoals mijn rust en authenticiteit (is dat eigenlijk een talent?) zijn er altijd en zet ik in voor mijn healthy & happy life. En dat laatste gun ik iedereen.

Alles dat werkelijk groots en inspirerend is,

is gecreëerd door een individu

dat kon werken in vrijheid.

(Albert Einstein)

Verder met Mijn Missie

Vanaf half mei ben ik los, bevrijd van vastigheid. Dat laatste voelt wel lekker, zelf de spelregels bepalen. Dan starten de 100 dagen als zelfstandige, maar dan écht. Het voelt goed om te kiezen voor mijn Missie: anderen helpen ook een healthy & happy life te krijgen. Meer vitaliteit, meer balans en minder stress. Anderen helpen met mijn diensten, mijn talent om yoga te vertalen naar het Westen. Als je mijn lessen nu al volgt dan weet je dat yoga niets te maken heeft met lenigheid, dan weet je dat yoga je met beide benen op de grond houdt en dat je steeds meer in verbinding komt met jezelf. En dat je er flexibeler van wordt en het goed is voor blessures, das mooi meegenomen. Eerder heb ik hierover verteld bij de Ted X Politie. Mijn Ted Talk kun je hier zien. 

Als mijn geest het kan bedenken

en mijn hart het kan geloven

dan weet ik dat ik het kan bereiken.

(Jesse Jackson)

Ter inspiratie

Tot slot ter inspiratie een paar van mijn leermomenten:

• kies voor jezelf, altijd
• practice what you preach
• energiegevers hebben voorrang
• geluk gaat voor. Het is jouw taak om jezelf gelukkig te maken
• een betere, ontspannen wereld begint bij jezelf
• wees dankbaar voor een goede basis (voor mij: NL recht, Politieacademie) en van daaruit ga je weer verder
• het leven is te kort om niet te doen wat je het allerliefste wilt
• je bent nooit te oud om een radicale verandering te maken
• “Het is nooit te laat om te worden, wat je had kunnen zijn” (George Elliot)
• stoppen is ook een optie
• maak die beslissing … NU
• dit is jouw leven. Alleen jij bent verantwoordelijk voor de beslissing die jij neemt
• hoe langer je wacht, hoe meer kansen je laat liggen  
• ben moedig. Het meervoud van lef is leven. 

Mocht je overwegen om ook ontslag of een andere radicale beslissing te nemen, lees dan het volgende hardop:

Ik neem ontslag want … dit wil ik écht. Ik durf te kiezen voor verandering en verlaat mijn comfortzone. Ik neem die stap en kies voor mijn passie, mijn missie. Ik kies voor geluk. 

Alles komt goed, echt waar.

Namaste. 

Deel dit artikel

De wijze lessen van mijn vader.

Guru?

Een guru (ook wel: goeroe), is een spiritueel leraar of gids. Heeft iedereen een leraar in zijn/haar leven? Ik weet zeker van wel. Wie is dat voor jou? Is dat een docent op school, een yogi, een buurman, je broer, een topondernemer? Of misschien wel je vader of je partner? Van wie heb jij belangrijke levenslessen gekregen? Wie heeft jou geïnspireerd? Bij wie kon jij altijd terecht voor advies? Aan wie durfde jij de meest stomme vragen te stellen? Iemand die jou altijd respecteerde, in je waarde liet en geen oordeel over je had. Iemand die je de kleine kneepjes van het vak leerde en je wijze lessen gaf.

Inspirerende man

Ik (vrouw) heb het nu over de belangrijkste man in je leven, jouw inspirator. Jouw Grote Voorbeeld. Ervan uitgaande dat ik zeker 90+ word, ben ik nu ongeveer op de helft van mijn leven. Terugkijkend zijn er meerdere inspirators. Mensen die kennis hebben overgedragen, veel levenservaring hadden. Mensen die wijze raad gaven in geval van liefdesverdriet of ander verdriet. Zoals het zakken voor het eindexamen, pijn door lelijke, kwetsende woorden. Mensen die nuchter reageerden op vreselijk werkgeverschap, misselijk gedrag van  collega’s, onbegrijpelijk gedrag van vriendinnen. 

Herkenbaar? Zonder namen te noemen, ging het bij mij om superslimme klas- en studiegenoten, mijn eerste yogaleraar in Rotterdam, mijn beste vriend in Rotterdam, mijn yogaleraar in Ilpendam, mijn lieve opa, mijn eerste chef bij de politie, mijn huidige partner. 

Mijn vader!

Toch springt één persoon eruit als Mijn Guru. Vorige week zou hij 73 geworden zijn, mijn lieve vader Frans. Helaas in 2013 veel te vroeg overleden. Hoewel er geen bloedband is (want geadopteerd), heb ik geen moment getwijfeld aan de vader-dochter band die we hebben. Al sinds dat ik klein was, gaf hij mij Wijze Lessen mee. Ook al begreep ik die toen niet altijd. Zelf had hij een onstuimige jeugd als gevolg van zijn aan alcohol verslaafde vader.

Elk huisje heeft zijn kruisje, Karin. Als ellende bij een ander mij verbaasde. Trek je niets aan van wat anderen van je vinden! Die is me al-tijd bijgebleven en heeft me sterk gemaakt. Ik heb het volle vertrouwen in mijn eigen koers. Pak je kans om te studeren, ik had het wel gewild maar er was geen kans, geen geld. Natuurlijk heb ik dat gedaan, ik was de eerste in de familie die naar de universiteit ging. En zo waren er nog vele wijze uitspraken. 

Wijze Lessen

Pas later, toen ik wijzer en volwassen was, toen ik meer wist over yogafilosofie en boeddhisme, realiseerde ik dat mijn vader Mijn Guru, Mijn Buddha was. Altijd lief voor anderen, vriendelijk en kalm. Vrienden waren altijd welkom bij ons thuis.  Hij had respect voor een ieder, ongeacht beroep, rang, leeftijd of afkomst. 

Nu een Groot Gemis, maar zijn lessen blijven voor altijd. Bij kleine en grote (levens)vragen denk ik hier vaak aan terug. Wat zou mijn vader hiervan vinden? Wat voor advies zou hij geven? 

Ik hoop, ik wens dat ook ik mijn Wijze Lessen aan mijn dochter doorgeef.

Hoe is de band met jouw vader? Is hij een Inspirator? Of is jullie relatie juist complex, moeizaam? 

Overigens … naast mijn vader staat mijn lieve moeder. Ook zij gaf Wijze Lessen, natuurlijk! Misschien gaat het bij jou niet om je vader, maar is je moeder jouw Guru. 

Namaste. 

Deel dit artikel

Zondag moederdag. Ook moeders* hebben behoefte aan een dag niets doen. Gewoon helemaal niets. Geen mensen, geen gezin, geen vragen, geen huishouden.  Gewoon een boekje en verder niks.

Sabbatical

Sinds een paar weken heb ik sabbatical en dat is … heerlijk! Niet-moeten, dat is pas fijn. De verplichting naar een werkgever is er niet meer. En dat is voor het eerst sinds mijn eerste werkdag bij de politie op 6 mei mei 2002. Eigenlijk gaat deze verplichting veel verder terug. Na mijn afstuderen in 2000 (Nederlands Recht is way back) ben ik gelijk serieus gaan werken aan mijn carrière. En daarvoor, in mijn studententijd en tijdens de middelbare school, heb ik nooit zonder werk gezeten. Werkgevers heb ik al sinds mijn 16e, soms wel 2 of 3 tegelijk. Altijd heb ik gewerkt, parttime of meer dan fulltime. Met mijn werkethos is niks mis.  

Terugkijkend ben ik 2 keer een paar maanden afwezig geweest, maar dat was na bevallingen en telt niet mee als vrij zijn. Dat was vooral bijkomen … Wanneer heb jij een sabbatical** gehad? En dan bedoel ik geen vakantie van 3 weken (dat is een mini-pauze) , maar écht vrij zijn voor een paar maanden. 

Niets doen?

Niets doen is nieuw. Eerlijk gezegd is stilzitten niks voor mij. Hoewel ik yoga en meditatie geef en zelf doe, dan nog zit mijn hoofd vol met allerlei ideeën. Dat proces begint al als op opsta. Inmiddels ken ik mezelf best aardig na al die jaren, dus dan maak ik daar maar gebruik van. Hersenspinsels op papier zetten, mails versturen, socials bijwerken etc doe ik het liefst in de ochtend. Dat werkt voor mij en vind ik fijn. Dus De YogaZaak en Crowdmotion gaan gewoon door, het ondernemerschap bevalt me prima. Niet onbelangrijk detail, dit voelt niet als werken. 

Veel rollen

Het mooie van deze periode is het ontbreken van druk en haast. Gewoon alles op z’n tijd. Lummelen toestaan, een serie kijken midden op de dag, een wandeling maken als ik daar zin in heb. In huis rommelen, het liefst als Vriend en Kind er niet zijn. Het huis voor mij alleen. 

Natuurlijk gaan sommige dingen gewoon door. Zoals het zijn van moeder, dat is een meer-dan-fulltime baan. Het zijn van thuiskapster en masseur voor Vriend. En natuurlijk het zijn van huishoudster en kok. En nog veel andere rollen, you name it: organiseren van etentjes, opvang, speeluitjes, logeerpartijen. Tja, als moeder* heb je dus veel rollen tegelijk.  

Mama is vrij vandaag!

De Heilige Zaterdag

Daarom is het lekker, nee een must om met zeer grote regelmaat me-time in te lassen. Bij mij is elke zaterdag mijn vrije dag: uitslapen (ook als is dat maar tot 08:00 uur), thee & koffie & ontbijt op bed (ja, dat maak ik zelf) en een boekje lezen. Vriend en Kind zijn hier inmiddels aan gewend en roepen gekscherend “Mama is vrij vandaag!” en laten me steeds meer met rust. Ook al word ik een klein beetje belachelijk gemaakt en somt Vriend op wat hij allemaal heeft gedaan in het huishouden (vreemd trouwens dat vrouwen dat nooit doen!), dan nog is het heerlijk om schaamteloos de hele dag in huispak te lopen. 

En stel nou dat er tóch iets is gepland op De Heilige Zaterdag, dan wordt mijn vrije dag gewoon verplaatst naar zondag. 

Een dag zonder planning, zonder programma, zonder afspraak, zonder prikkels is een afspraak die je met jezelf en je omgeving maakt. Die je moet maken. Het enige moetje. Werk, gezin, vriendinnen, moeten sporten, moeten ontspannen leveren allerlei verplichtingen en druk(te) op. Wat betreft werk is stress beroepsziekte nummer één. Burn-out en meer thuiswerken (door corona) heb ik nog niet eens genoemd. Onthaasten, solo-tasking maakt je een blijer, vrolijker en leuker mens/ouder/collega. 

Gezond egoïsme

Wat heeft dit met yoga te maken? Alles! Goed slapen, rusten, aandacht voor jezelf, ook dat is yoga. Bewustzijn, ergens bewust mee bezig zijn, zijn in het moment, verdiept zijn in je boek, stilstaan in het moment. Dat is mindfulness. Een betere wereld begint bij dit soort momenten, gezond egoïsme. Zelfzorg, gun jezelf dit soort dagen. Misschien doe je dat al. Af en toe een uurtje, af en toe een dagje. Mijn advies? Doe dat vaker, een vaste dag in de week, hoe druk je het ook hebt! Juist dan. 

Een betere wereld begint bij gezond egoïsme. 

Heb je hier moeite mee? Of vind je het een k.t-blog omdat je teveel me-time hebt en juist behoefte hebt aan gezelschap en meer prikkels? In beide gevallen kan ik je helpen met het vinden van een juiste werk-privé balans of verbinding maken met anderen. 

Vanaf nu: Elke Zaterdag Moederdag.

Namaste. 

*en vaders! Er zijn natuurlijk ook veel vaders die deze rollen vervullen!

** Tim Ferriss noemde dit een mini-pensioen in “Een werkweek van vier uur” 

Deel dit artikel